ไปเนิร์สวันแรก+เข้าโรงบาลซะแล้วคนเก่งของแม่

1 ขวบ 10 เดือน (เดือน มิถุนายน 2552)


วันจันทร์ที่ 15 มิถุนายน 2552 วันแรกกับเนิร์สรี่

แล้วแล้วหมูน้อยโชกุนก้อถูกจับเข้าเนิร์สรี่ แถวบ้านคุงย่า ที่นี้เป็นเนิร์สเล็กๆ เวลารับเด็กคือ 8.00 เช้าและส่งเด็กตอน 15.00 น. วันจันทร์-ศุกร์...แต่ช่วงอาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์แรก รร.จึงให้ส่งโชกุน 8.00 และรับ 12.00 น. เพื่อให้โชกุนได้ปรับสภาพก่อน

8.00 วันที่ 15 มิถุนายน 2552 โชกุนตื่นนอน คุงย่าป้อนข้าวอาบน้ำ ไป โรงเรียน

9.00 ไปโรงเรียน ระยะทางจากบ้านคุณย่ามาที่โรงเรียน เดินไปใช้เวลาประมาณ 10 นาที
คุณย่า+คุณอา ไปส่งโชกุน เล่าให้ฟังว่า โชกุนเข้าไปเจอห้อง อ.1 ซึ่งเป็นทางผ่านก่อนเข้าไปที่ห้องเนิร์ส (อยู่ห้องลึกสุด) โชกุนได้ยินเสียงคุณครูฝรั่งกำลังสอน เพลงประกอบเต้น ..มิรอช้า...โชกุนรีบแคะห้องเรียน อ.1 พยายามที่จะเข้าไปขอร่วมวงศาคณาญาติด้วยทันที (ด้วยที่ท่านเป็นคนชอบเสียงเพลงเป็นชีวิต จิตใจ) จนครูกับอาต้องรั้งไปเข้าห้องเรียนของตัวเอง เบื้องต้นคุณครูให้เล่นของเล่นเป็นรถบังคับมีพวงมาลัย ....เจ้าโชกุนก้อดูจะเพลินเพลินกับของเล่นใหม่ๆ ตอนนี้คงเป็นช่วงที่เค้ากำลังตื่นตาตื่นใจ สักพัก...อ้าว...คุงอา...หายยยยยยยยย

โชกุนรีบเดินหา ห๊า ..พร้อมส่งเสียงเรียก...... อา....อา....แต่ก้อยังดีที่คุงย่ายังนั่งดูหลาน (ยังมิยอมกลับ) รอจน 10.30 ก้อกลับบ้านมารับหลานอีกครั้งตอน 12.00

**********************************************

เข้าโรงพยาบาลซะแล้วคนเก่งของแม่

วันจันทร์ที่ 22-23 มิถุนายน 2552 โชกุนยังคงไปเนิร์สรี่เหมือนเดิมแต่มีอาการป่วย เบื้องต้นคือมีน้ำมูกมีไข้ แต่ไม่สูงมาก ให้ยาพารา ไข้เริ่มลดลง

วันพุธที่ 24 มิถุนายน 2552 ช่วงกลางคืนโชกุนมีอาการอาเจียร ตลอดเวลา ไข้เริ่มขึ้นสูงขึ้น

วันพฤหัสบดีที่ 25 มิถุนายน 2552 พาโชกุนไป โรงพบาลธนบุรี คุณหมอส่งเอ็กเรย์ปอด ปรากฎว่าปกติ ตรวจคอ สันนิฐานเบื้องต้นว่าเป็นหลอดลมอักเสบ คุณหมอให้ admit ที่ รพ. 2 วัน เพื่อให้น้ำเกลือ+ให้ยาทางน้ำเกลือ + ตรวจเลือด แต่ด้วยความที่โชกุนร้องไห้ตลอดเวลาและพูดตลอดว่า “เจ็บหมอ” “เจ็บหมอ” จนคุณหมอใจอ่อน ยอมให้กลับบ้านไปก่อนแล้วเอายากลับมาทาน นัดใหม่วันพรุ่งนี้ เพื่อดูอาการต่อไป

วันศุกร์ที่ 26 มิถุนายน 2552 พาโชกุนไปหาคุณหมอตามที่นัด ตรวจอาการ คุณหมอถามว่าจะนอน รพ.ได้ไหม ก้อเลยตกลงใจให้ลูกนอน เพราะคิดว่าโชกุนเป็นเด็กกินยายากส์ + ให้คุณหมอตรวจอย่างละเอียด ว่าตกลงลูกเป็นอะไรกันแน่ คุณหมอบกว่าต้องนอน 2 คืนนะยาได้จะได้ครบ .....

** โชกุน ถูกพาเข้าไปที่ห้องเตรียมตัวเข้าห้องพัก พยาบาลเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ จากนั้นก้อไม่ให้แม่แตนเข้าไปในห้องนั้น เหลือแต่พยาบาล 3 คน เข้าใจว่าถ้าแม่เข้าไปคงจะอดสงสารลูกไม่ได้ เพราะสภาพที่เจอโชกุนหลังจากนั้น สงสารลูกจับใจน้ำตาโชกุนเต็มหน้า เห็นแม่ผวาใส่ ที่มือมีเข็มฉีดยา (ให้น้ำเกลือ) พร้อมอุปกรณ์ป้องกันสำหรับเด็กเล็กที่จะดึงเข็มออก .......จากนั้นพยาบาลก้อเอาเครื่องพ่นยา ใส่ยาเพื่อทำการขยายหลอดลมให้โชกุน ช่วงนี้แม่ไดแต่ช่วยจับมือเล็กๆ ทั้งสองไว้เพื่อไม่ให้เค้าจับเครื่องออกจากปากและจมูก 10 นาทีที่โชกุนร้องไห้ตลอดเวลา

** เวลา 13.30 พยาบาลพาเข้าไปที่ห้องพัก (ชั่วคราวเพื่อรอห้องพักที่จองไว้ว่าง) ไม่น่าเชื่อว่า รพ.เอกชน จะมีคนไข้ที่รอห้องได้มากมายขนาดนี้ ทุกคนนอนเรียงราย เพื่อที่จะรอห้องพิเศษ ถ้าถามแม่แตนว่าราคาห้องพิเศษที่นี้เป้นยังไง แม่แตนตอบได้เลยว่า ราคา เท่ากับห้อง deluxe ตามโรงแรมดีดีนี้เอง ระหว่างที่นอนรอห้อง อาการโชกุนไม่เหมือนเด็กที่ป่วยเลย เล่นเครื่องให้น้ำเกลือตลอดเวลา กระโดดๆๆ อยู่บนเตียง พยายามจะแกะเจ้าอุปกรณ์เข็มฉีดยาที่อยู่บนมือน้อยๆ (พร้อมพูดว่า แม่ เอาออกๆ) จน....พยาบาล เอาเครื่องเทตโธสโคป หรือเครื่องฟังเสียงปอดและหัวใจของแพทย์งมาคล้องคอให้เล่น ก้อเล่นเพลินๆ แก้ความซนของโชกุนไปได้ระยะเวลาหนึ่ง .......มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ โชกุนไปเห็นเตียงข้างๆที่พยาบาลกำลังตรวจความดัน เค้าเห็นเครื่องที่มันมีแบบปีป ปี๊ดๆๆ ...ทันที โชกุนร้องเรียก “คุณหมอ” “คุณหมอ” พอพยาบาลหันมา โชกุนก้อ พยักหน้า กวักมือให้มา มา (คือเค้าอยากได้เจ้า ปี๊ปๆๆ มาเล่น อ่ะ อิอิ) พยาบาลหัวเราะ เสร็จจากคนไข้ เลยเอามาให้โชกุนเล่น

**16.30 ได้ห้องแล้ว 1520 คือห้องพักของโชกุน จะบอกว่าเป็นการเฝ้าไข้ที่สุดแสนจะทรมาน พยาบาลเข้ามาวัดไข้ ดูน้ำเกลือ ให้ยาทางน้ำเกลือ เรียกได้ว่าเกือบทั้งคืน จนแม่แตนที่นอนขนาบข้างกับโชกุนไม่เป็นอันนอน ไหนจะต้องระวังตัวไม่ให้ไปโดนลูก ไอ้ครั้งจะไปนอนที่เตียงนอนอีกเตียง ก้อสงสารลูกกลัวว่าเค้าตื่นมาจะไม่เห็นแม่แล้วจะร้อง .......

วันเสาร์ที่ 27 มิถุนายน 2552 ที่ รพ. โชกุนตื่นมาตอน 06.30 น. ก้อออกไปเล่นนอกห้องที่มีสนามเด็กเล่นเล็กๆ พอ 7 โมงเช้าพยาบาลก้อเรียกไปเช็ดตัว กินยา จากนั้นก้อ นั้งเล่นดูทีวีไปเรื่อยๆ แต่ก้อต้องคอยระวังเพราะโชกุนจะซนมาก นอกจากชอบกดเครื่อง stop น้ำเหลือแล้วยังชอบไปกดเรียกพยาบาลให้แห่มาดูซะงั้น...... จน 11.00 คุณหมอเข้ามาแจ้งว่าผลการตรวจเลือดปกติ ไข้ไม่มีแล้วจะมีแต่ที่คอที่อักเสบ อบากให้นอนอีก 1 คืน แต่แบบว่าไม่ไหวแล้ว คุณหมอขา หนูกัลูกขอกลับบ้านวันนี้เถอะนะคะ ตอนเย็นๆก้อได้ ขอยาที่เหลือกลับไปทาน คุณหมอก้อโอเค ..... จน 14.30 น. ปะป๊า ลางานมารับ รอจน น้ำเกลือขวดที่ 2 ของโชกุนหมด พากันกลับบ้าน.....

ประสบการณ์การเข้า รพ. ครั้งนี้ทำให้แม่แตนรู้สึกว่าตัวเองผิดมากมายที่ให้ลูกนอนโรงพยาบาล เพราะคิดว่าน่าจะดีกว่าที่เราให้ยาที่บ้าน พอเห็นเข็มที่มันถิ้มเข้าไปบนมือน้อบๆ ทำให้เรารับรู้ว่าลูกเจ็บมาก จำได้ว่าคืนที่นอนที่ รพ. จับมือน้อยๆของลูก แล้วพูดว่า “โชกุนแม่ขอโทษ” ….บอกกับตัวเองว่าต่อไป ถ้าลูกไม่เป็นอะไรหนักมายมาย จะเอาให้ลูกนอนให้น้ำเกลือขนาดนี้อีกแล้ว

ส่วนอาการตอนนี้ โชกุนดีขึ้นเรื่อยๆ คงเหลือแต่เจ็บคอ กินนมได้เล็กน้อย ส่วนข้าวได้แค่ 2-3 คำเหมือนเดิม ยังต้องให้ยา ต่อเนื่องไปจนกว่ายาจะหมด ภาวนาขอให้โชกุนหายไวไวนะครับ คนดีของแม่